Een brief die ik vorig jaar ben vergeten versturen. Hopelijk hebben we dit schooljaar geen ponykamp nodig...
8 december 2021
Beste Frank, GEMS-experten,
Ik kan me inbeelden dat jullie bijzonder teleurgesteld zijn na het recente overlegcomité. Niemand heeft nog oor voor jullie adviezen. Mijn alternatief voorstel om opnieuw populair te worden én efficiënt de vierde golf te temperen, zal jullie beslist interesseren.
Dat niet-gevaccineerde kinderen dé motor van de huidige ellende zijn, daarover moeten wij niet discussiëren. Waarom zonderen we hen niet tijdelijk af in plaats van ze bij hun ouders te dumpen? Door kinderisolatie kunnen ouders opnieuw geconcentreerd werken en nadien genieten van een tête-à-tête in de hard getroffen horecasector, cultuurvoorstellingen bijwonen of een dagje wellnessen. Elke ouder verdient het om te bekomen van die thuisopsluitingen met hun kroost sinds maart 2020.
Het klinkt misschien wat controversieel, maar persoonlijk zou ik opteren om de kinderen allemaal te besmetten. Echt ziek worden ze niet en daarna zijn hun ouders en leerkrachten beschermd tegen die kleine rakkers. Zo blijven ze dit schooljaar bespaard van toenemende leerachterstanden, te weinig sociaal contact met hun vriendjes en tabletverslavingen. Bovendien krijgen ze dan zes maanden een herstelcertificaat, moeten we hen niet meteen vaccineren en zijn mondmaskers dit schooljaar totaal overbodig. Daar zullen zelfs de antivaxers mee akkoord gaan.
Een grootschalige besmetting organiseren lijkt niet evident, maar de wetenschap heeft ons ondertussen geleerd welke maatregelen er helpen tegen verspreiding. Laten we ze dus zeker vermijden.
Ventilatie verbieden we. Dat is in de meeste scholen geen probleem wegens gebrekkige infrastructuur. De beloofde CO2-melders blijven welkom om te controleren of we de kritieke drempels overschrijden.
Mondmaskers: totaalverbod!
Anderhalve meter afstand houden is niet toegelaten. Een nieuw tikkertjesspel, waarbij iedereen die anderhalve meter verwijderd van klasgenoten de pineut is, lijkt een toffe variant en stimuleert wiskundig denken.
Zakdoekjes geven we door en hergebruiken we.
Handen wassen of stiekem handgels gebruiken: nultolerantie.
Samen luidkeels zingen en dansen in afgesloten ruimtes is een must. Het sportpaleis is zeker beschikbaar en wie weet is de nieuwe K3 al besmet.
Contactsporten, springkastelen of spelletjes zoals ‘Dikke Berta’ staan dagelijks op het programma.
Klokslag twaalf is het tijd voor een dikke groepsknuffel! Een overdosis kan geen kwaad.
Besmette kindjes verspreiden we over de verschillende klasgroepen zodat iedereen dezelfde kansen krijgt.
We sturen besmette (hulp-)sinten en geschminkte pieten ter plaatse. In dat ene woonzorgcentrum vorig jaar was dat echt een groot succes en kinderen vinden het heus niet erg dat de sint nog een keer langskomt.
Hopelijk kunnen we de kinderen, na één maand hersteld van hun besmetting, terug naar huis sturen. Kerstmis en nieuwjaar vieren we later wel met de gehele familie.
Kinderen opsluiten hoeft niet per se een psychologisch drama te betekenen. Welk kind droomt er niet van een maandje ponykamp? Op schooldagen krijgen ze acht uur les. Weg met die uitvluchten van hoog-risicocontacten of snottebellen. We belonen hun strijd tegen corona met leuke activiteiten en traktaties. Ouders en kinderen hoeven elkaar ook niet hard te missen. Ze hebben via ‘Tiktok’ al geleerd hoe ze leuke filmpjes kunnen maken over de tijd van hun leven. We kunnen eveneens zwaaibezoekjes of bezichtigingen achter plexiglas organiseren. We vonden dat toch prima bij onze grootouders? Of een klapmoment voor het slapengaan van onze superhelden?
Tenslotte besef ik ook wel dat er al heel wat kinderen recent besmet zijn geweest en niet noodzakelijk op ponykamp moeten gaan. Ik denk echter dat iedereen genoeg heeft van de toenemende polarisering in onze samenleving, het wij-zij-verhaal moet dringend stoppen. Geen enkele uitzondering is toegestaan behoudens jonge risicopatiënten. Geef toe, niet op ponykamp mogen omdat je al besmet was, dat zou pas echt zielig en onrechtvaardig zijn.
Hoopvolle groet,
Elle
Foto: Jeroen Brejou